- අපේ ආච්චි අම්මගෙ කැවිලි හැදිල්ල සහ මගේ බෝල ගැහිල්ල -

පොඩි කාලේ සිංහල හින්දු අළුත් අවුරුද්ද කියන්නෙ අපිට තියෙන ලොකුම ඉවෙන්ට් එක.ඉස්කෝලෙ නිවාඩුවත් දැන් වගේ නෙමෙයි ටිකක් දිගයි අප්‍රේල් අන්තිම වෙනකම් වගේ තියෙනව. අළුත් ඇඳුම් ගෙදරින් අරන් දීලා කැවිලි හදලා රතිඤ්ඤා පත්තු කරලා එක වැඩයි.අපේ ආච්චි අම්මට ඒ කිව්වේ අම්මගෙ අම්මට මේ කාලෙට සෑහෙන වැඩ.එයාගෙ ලොකුම ජොබ් එක තමයි කැවිලි හදන එක.අඩුම තරමේ කැවිලි ජාති පහක් හයක්වත් හදනව.නැත්නම් නින්ද යන්නෙත් නෑ.මොන ක්‍රමේකින් හරි ඕක වෙන්න ඕන.අපේ ආච්චිගෙ ගම ජා ඇල උදම්මිට.ගමේ පුරුද්දටද මන්දා කැවිලි හදන වැඩේ තිතටම නියම කොලිටි එකටම තියෙන්න ඕන.

ආච්චි අම්මගෙ ඉස්සෙල්ලම රාජකාරිය තමා හොඳ පොල් පැණි ටිකක් හොයාගන්න එක.හොයාගන්නව කිව්වෙ ඔය ජා ඇල මීගමුව වෙසෙන නෑදෑ සමූහයාට කියල හොඳම තැනකින් පැණි ගෙන්න ගන්න එක.ආච්චි කවදාවත් සීනී උණු කරල කැවිලි හැදුවෙ නෑ.එතකොට රස නෑලු.හරි නෑලු.සවුත්තුයිලු.සමහර වෙලාවට හෝමාගම සන්ෆ්ලවර් ටී රූම් එකෙනුත් ආච්චි පොල් පැණි ගත්තා.මොකද එතැනට පැණි ගෙනාවෙ හලාවත මාරවිල පැත්‍තෙන්.හැබැයි දෙයියන්නාසෙ කිව්වත් ටෙස් කරල මිසක් නම් එයා ඒවා ගන්නෙම නෑේ.එයා කරන්නෙ පැණි ටිකක් අල්ලට හලල ලෙවකාල බලනව.හරියට නිකං ටී ටේස්ටර් කෙනෙක් වගේ.එවෙලෙට කට බලන්න ලස්සනයි.ඒ එක්කම බලනව පැණිවල රොඩුබොඩු තියෙනවද කියල.මේ ටෙස්ට් එකෙන් පාස් වෙනව කියන්නෙ අපොස උ.පෙළ සමත් වුනා වගේ වැඩක්.ලේසි නෑ.හරි අමාරුයි.සීනි කවලම් වගේනම් එයාට පටස් ගාල තේරෙනව.මන් දන්නෑ කොහොම තේරෙනවද කියල.එයාගෙ ටේස්ට් එකට හරියන පැණි එකක් හොයනව කියන්නෙ නොමළ ගේකින් අබැට හොයනව වගේ වැඩක්.හැබැයි ඔය ජා ඇල,මීගමුව,හලාවත පැත්තෙන් එන පැණි ගැන එයාට ලොකු විශ්වාසයක් තිබ්බ.ඇත්තටම ඒක හරි.ඒව නියම පැණි.අවුරුද්දට කලින්ම ආච්ව් පැණි ටික ලෑස්ති කරගන්නව.

ඊළඟට තියෙන්නෙ අනික් අඩුම කුඩුම හොයාගන්න වැඩේ.ආච්චිට හරියන කඩ ටිකක් හෝමාගම ටවුන් එකේම තිබ්බ.ඒ කඩවලින් මිසක් වෙන කිසිම කඩේකින් ආච්ව් බඩු ගත්තෙ නෑ.සමහර වෙලාවට එයාට යන්න බැරි උණොත් සීයට පණිවිඩයක් යවල ගෙන්න ගන්නව.හැබැයි අහවල් කඩෙන් ගේන්න කියලමයි පණිවිඩේ යවන්නෙ.නැත්නම් ඉන්න හම්බෙන්නෙ නෑ කියල සීයත් දැනගෙන හිටියා.මොකද කියපු කඩෙන් හැර වෙන කඩේකින් ගෙනාවොත් ආච්චි දන්නව ඒක ගෙනාවෙ වෙන තැනකින්.ඒ කොහොමද කියල කියන්න මට නොතේරුණත් ආච්ව්ට එහෙම කියන්න පුලුවන් අරුම පුදුඅ ඥානයක් පහළ වෙලා තිබ්බ කියන එකනම් මම දැනගෙන හිටියා.

කේක් හදන්න ඕන කරන බඩු ගත්තෙ සිසිල ග්‍රොසරි එකෙන්.ඒ කඩේ නෑ දැන්.අළුවා හදන්න දාන කජු ගත්තෙ සුමනසේකර ස්ටෝර්ස් එකෙන්.මුං කැවුම් හදන්න ඕන මුං ඇට ගත්තේ සතොසෙට එහා පැත්තෙ තිබ්බ සමුකාර කඩෙන්.

හාල්පිටිවලට ඕන කරන හාල් ගන්න ඕන තව කොහෙන්වත්.පොල්තෙල් තව තැනකින් කියල.ඕන කරන හැමදේම එකම කඩෙන් ගන්න පුලුවන් වුණත් ආච්චි අම්ම කවදාවත් එහෙම ගන්නෙම නෑ.කොලිටි එකේ අවුලක් වෙන හින්ද කියල.ගන්න කොට ඒ ඒ කැවිලිවලට ඕන ප්‍රමාණවලට බඩු වෙන වෙනම කිරල ගන්නත් ආච්චි ඒ කඩවල්වල බඩු කිරන කොල්ලන්ට ඕඩර්ස් දුන්න.!නිතර ගිහිල්ලම ආච්චිව ඒ කඩවල ප්‍රයිම් කස්ටමර් ලිස්ට් එකේ හිටියා.මුදලාලිලත් ඒ හින්දම අදාළ විදියට බඩු කිරල දෙනව කොයිතරම් අමාරු වුනත්.එක එක කඩවලට යන වැඩෙන් මම තමයි මාර පරිප්පුවක් කෑවෙ.හන්දියට යනකොට ලොකු මල්ලක් උස්සන් මාත් ආච්චි එක්ක යන්න ඕන.එයාගෙ සපෝට් එකට.මටත් මොනවහරි අරන් දෙනව තමා ඒත් අර හාලුයි,මුං ඇටයි ,පාං පිටියි, පොල්තෙලුයි උස්සං යනව කියන්නෙ මාර කට්ටක්.එපාම වෙනව.කැවිලි ඕන්නෑ කියල හිතෙනව.දැන් වගේ ත්‍රීවීලුත් නෑ.හැබැයි මම ඒකෙන් සෑහෙන දේවල් ඉගෙන ගත්ත.අදට තමයි ඒව සෑහෙන්න වටින්නෙ.

ඔය ටික ගෙනාවට පස්සෙ මුං ඇට බැදල ,හාල් දියේ දාල කොටන්න ලෑස්ති කරන එක තමා ඊළඟ රාජකාරිය.ඔය ටික කොටන්න මෝලට අරන් යන රාජකාරිය පැවරෙන්නෙ මට.

"ලොකු ළමයො මේ හාල් ටිකයි මුං ඇට ටිකයි මෝලෙන් කොටන් එන්න හොඳ ළමයා වගේ.!"
ආච්චි හෙන චාටුවෙන් මට කියනව.

"අනේ මට බෑ ආච්චි.මං දැන් ක්‍රිකට් ගහන්න යන්න ඉන්නෙ."
නිවාඩු දුන්න දවසෙ ඉඳන් ක්‍රිකට් ගැහිල්ලෙ පිස්සුවෙන් දවස ගත කරන මම ගත් කටටම එහෙම කියනව.

" උඹටත් උදේ එළිවෙච්ව වෙලේ ඉඳන් බෝල ගැහිල්ල.සත පහක වැඩක් ගන්න බෑනෙ.ගිහිං කොටං එනවකො ළමයො."

"හරි හරී දවල් වෙලා යන්නම්.ක්‍රිකට් අතක් ගහල.තාම මෝල ඇරලවත් නෑනෙ.මේ තරම් උදෙන්"
"ඒක හන්ද තමයි උදෙන් යන්න කියන්නෙ.දවල් උනාම සෙනඟ වැඩියි.දැන් රූබන් ආච්ච් එනව කිව්ව කැවිලි හදන්න උදව් වෙන්න."

"හයියො මොකක්ද ආච්චි මං බෝල ගහන්න යනකොටමනෙ ආච්චිටත් එකේක වැඩ මතක් වෙන්නෙ.එක්කො කලින් කියන්නෝන.කෝ දෙන්න දෙන්න මල වදේ."

"මල වදේ කියන්නෙ..දැන් බෑ කිව්වට උඹලට කැවිලි හැදුවම කන්න පුලුවන් නේද?නොකාම ඉඳී."
ආච්චි අම්ම අවසානයේ එයා ළඟ තියෙන හොඳම තුරුම්පු ආසියාගෙන් මට ප්‍රහාරය එල්ල කරනව.ඇත්ත කවුද ඒව නොකා ඉන්නෙ.

" ඔන්න මං බයිසිකලේ යන්නෙ.මට බෑ පයින් යන්න." මාත් තව පොඩි සත්තමක් දානව.
"ඔය මළු අරං පුලුවනෑ බයිසිකලේ යන්න.ඔය හාල් ටික වැටුණොත් ආයිත් ගේන්න වෙනව.ඔන්න ඔය ටික දුර පයින් යන්න."
"හහ් හොඳ ටික.මමනෙ පයින් බඩගාන්න ඕන.ආච්චියෑ.මං බයිසිකලේ යන්නෙ.කෝ දෙන්න ඔය හාල් ටික." මං එහෙම කියන්නෙ මල්ලයි සල්ලියි දෙකම උදුරගෙනම බයිසිකලේට නඟින ගමන්.

" මේ ඔය මුං ඇට ටික කොටල ඔය දාල තියෙන මල්ලටම..."
කෙටීමෙන් පසු අසුරාගන්නෙ කොහොමද කියන උපදෙස් මාලාව ආච්චිගෙ කටෙන් නික්මෙන කොටත් බයිසිකලේ ගේට්ටුවත් පහුකරල ඉවරයි.

" අපෝ මේකට තියෙන හදිස්සිය..පුදුම කුලප්පුවක්නේ.." ඔය ටික මට ඇහෙන මානෙක ඒ වෙනකොට මම නැති වුණත් මම දන්නව ආච්චි සුපුරුදු විදියට කියන්නෙ ඔය ටික කියල.

ක්‍රිකට් ගහන සිහියෙන් ඉන්න මං බයිසිකලේ කඟවේනෙක් වගේ වී මෝලට පාගනව.හරියට නිකං ප්‍රංශ සවාරියේ ලාන්ස් ආම්ස්ට්‍රෝන් වගේ.මට තිබ්බෙ මවුන්ටන් බයිසිකලයක්.භාවිතයක් නැති වුණත් තාමත් ඒක මා ගාව තියෙනව.ඉතින් හාල්,මුං ඇටකොටාගෙන එනගමං ඔය අතරමග කඩේකින් අයිස්පැකට් එහෙකුත් කාල තමයි එන්නෙ.ඒවට ආච්චිගෙන් කිසි අවුලක් තිබ්බෙ නෑ.ඉතින් මං ආච්චිලාගෙ ගෙදරට ආපහු එනකොට රූබන් ආච්චිත් ඇවිල්ල ඉන්නව.එයා අපේ ආච්චිගෙ සපෝට් එකට එන ළඟ අහල පහල ඉන්න හිතවත් කෙනෙක්.කැවිලි හදන කාලෙට ආච්චි අම්ම පණිවිඩයක් ඇරල එයාට එන්න කියනව.ඔය වැඩවලදි සපෝට් එකට එයා ළඟ ඉන්නම ඕන.

ඉතින් ඔය කැවිලි හදන වැඩේ කරන්නෙ එළියෙ මඩුවක් තිබ්බ ඒකෙ.ආච්චි ඒ වැඩවලටම ආවේණික තාච්චි,හැඳි,බන්දේසි,බෝතල්,ඇතුල්පත්,පෙනේර,ඇතිලි,හාල් සේරු, කිරි ගොටු ඔය වගේ දහසක් බඩු එළියට ගන්නව.සමහරක් බඩු එලියට ආවේ අවුරුදු කාලෙට විතරයි.කොකිස් හදන සමනළයෙක්ගෙ හැඩය ගත්ත අච්චුව එහෙම අවුරුද්දට සැරයක් එළියට එන උපකරණයක්.තව ලොකු බන්දේසියක් තිබ්බ අළුවා එහෙම කපන.ඒකත් ඒ වගේමයි.

ඉතින් උදේම වැඩේ පටන් අරං දෙන්නත් එක්ක පොල් ගානව.පොල් කිරි මිරිකනව.ඊළඟට පිටි බඳිනව.පැණි උණු කරනව.එක වැඩයි.දර ලිපේ තමා උයන්නෙ.ගොඩක් වෙලාවට මුලින්ම කොකිස් හදන්නෙ.නැත්නම් මුං කැවුම්.කොකිස් නම් බැඳපු පිටි පොල් කිරෙන් අනලා කහ ටිකක් දානවා.ලුනු ටිහකුත් දානවා.පදම ආවට පස්සෙ අච්චුව අරන් අර මිශ්‍රණයෙ ඔබලා තෙල් තාච්චියට දානව.වටේට තෙල් පෙන දදා කොකිස බැදෙනව.ටිකක් වෙලා ගියාම කූරටියකින් පොඩ්ඩක් බුරුල් කරාම කොකිස ගැලවිලා තාච්චියේ තව ටිකක් වෙලා බැදෙනව.ගොඩක් වෙලාවට කූරටිය ඕන උනෙත් නෑ.

කොකිස් අච්චුව ඒ තරම් සීසන් වෙලා තිබුනෙ.ඇලෙන්නෙ නෑ.හැන්දෙ මිටට පොඩි තට්ටුවක් දැම්මම කොකිස ගැලවිලා තාච්චියට නිකම්ම වැටෙනව.ගානට බැදුනම කොකිස කිරිගොට්ටකට දානව තෙල් බේරෙන්න.මේව හැදෙනකොට මාත් ළඟට කිට්ටු වෙනව.පොඩි රොබරියක් දෙන්න.අහු උණොත් ඉවරයි.බැනුං කෝටියයි.මගේ හැටි කලින්ම දන්න ආච්චි මට වෝනිං එක කලින්ම දෙනව.
"මේ අල්ලන්නෑ එකක්වත් ඕවා.බුද්ධ පූජාවට තියෙනකං." ආච්චි අනිවාර්යයෙන් ඒවයින් කොටහක් බුද්ධ පූජාවට වෙන් කළා.ඒත් කොහොමහරි ආච්චිගෙ ඇස් වහලා කොකිසක් දෙකක් පන්නනවාමයි.ඒක ඒ කාලෙ හෙන වීරකමක්නේ.ඉතින් ඔය වගේ එක කැවිලි ජාතියක් හදල ඉවරවුණාම ආච්චි අම්ම ඒවා ටින්වලට අහුරනව.ඊළඟට තමයි අනෙක් කැවිල්ල හදන්න පටන් ගන්නෙ.

මගේ ක්‍රිකට් ගහන වැඩේ වෙන්නෙත් ඔය කිට්ටුවමයි.ඒ කුස්සිය හරියෙ තියෙන පොඩි ඉඩකඩේමයි.චන්දන කියල හිටිය මගෙ යාලුවෙක්.ඒ කාලෙ අපි දෙන්නගෙ වැඩේම ක්‍රිකට් ගහන එක.චන්දන නැතිවුණත් මම තනියෙන් හරි ක්‍රිකට් ගහනව.ඒ මෙහෙම.ආච්චිලාගෙ ගෙදර කුස්සිය පැත්තෙ බිත්තියට බෝලෙන් ගහනව.බිත්තියෙ වැදිල බෝලෙ එනකොට බැට් එකෙන් ගහනව ආයිත් බිත්තියෙ වදින්න.ආපහු බිත්තියෙ වැදිල එනව.ඕක නිකං චක්කරයක් වගේ එල්ලය බලාගෙන කරන්න ඕන.සමර ගාපු ඒ බිත්තිය පුරාම ටෙනිස් බෝල පාරවල් වැදිලම ලස්සන රටාවක් මැවිල තිබුනා මට තාම මතකයි.හැබැයි සමහර වෙලාවට බෝලෙ බිත්තියෙ වදින්නෙ නැති වෙලාවලුත් තිබුන.ඒ කියන්නෙ එක දිගට ගහන කොට කික් එක වැඩිවෙලා සනත් ජයසූරිය වගේ සික්සර් එකක් ගහන්න ඕන උනාම එහෙම බෝලෙට උඩින් යන්න නෙලනව.සමහර වෙලාවට ඉතින් ඔහොම උඩින් ගිහින් බෝලෙ වැටෙන්නෙ අර කැවිලි හදන මඩුවෙ ටකරං වහලෙට." ඩාං " ගාල වැදුනු ගමන් ටකරංවල යට පැත්තෙ තියෙන ඔක්කොම දැලි,දූවිලි වගේ ඒව කුඩු කුඩු වැටෙනව.වැටෙන්නෙ අර හදන කැවිලි උඩට.ඉවරයි.බැනුම් ගෝනි ගණන්.

"අයියෝ මේ බෝල ගැහිල්ලක් මෙතනම පටන් ගත්තනේ.ඕක අරන් යනව අර ඉස්සරහ මිදුල පැත්තට."
" මේ කැවිලිවලට දූවිලි වැටෙනව.යනව අර පැත්තට.ගියෙ නැත්නම් බැට් එක අරන් ලිපේ දානව."
" ඔය ආයිත් සැරයක් වැටුනා.මේහ් සැරයක් කිව්ව නේද මෙතන බෝල ගහන්නෙපැයි කියල.විසිකරනව බෝලෙ එහා වත්තට."

"අනේ මටනම් තේරෙන්නෙ නෑ මුන්ට පුදුම ගායක්නෙ තියෙන්නෙ.කොච්චර කිව්වත් තේරෙන්නෙ නැති හැටි."
ඔන්න ඔය වගේ බැනුම් කප්පරයි.ඉතින් වැරැද්ද මගෙනෙ.ෂේප් එකේ ඉස්සරහ මිදුල පැත්තට යනව.ඒත් ආයෙමත් ඒ පැත්තට එනව.ඇවිත් ඔලුව දාල කැවිලි හදන එකේ ප්‍රගතිය බලනව.මුං කැවුම් එහෙම හදලා අන්තිමට තමයි අලුව හැදුවෙ.ඒක හදන කොට කජු එහෙම දානවනේ.මගේ ඊළඟ ටාගට් එක ඒක.කජු කෑලි ටිකක් ඩැහැගන්න එක.
"ගන්නෑ එකක්වත්.ආවා මෙතන රට රස්තියාදුවෙ ගිහින් බෝල ගහල දහජාරාව පිටින් මේවට අත දාන්න."
ඔය කොහොම උනත් එකක් හරි ඩැහැ ගන්නව ආච්චිගෙ ඇස් වහල.සමහර වෙලාවට මං ගැන අනුකම්පා හිතිල ආච්චම කජු කෑලි ටිකක් දෙනව.

" ආ ඔන්න ඔච්චරයි.වෙන නෑ.ආයෙ එන්නෙ නෑ මේ පැත්ත පළාතක."
ඒ කිව්වට අළුව හදල බන්දේසියට බානවෙලාවට මම එතැන.මොකද බන්දේසියෙ තුනී කරල හතරැස් කෑලි කපනකොට මුලුවලින් ඉතුරුවෙන අහුකොන් කෑලි කන්න.ඒව කන එකටනම් වැඩි තහනමක් තිබ්බෙ නෑ.ඒත් බුද්ධ පූජාවට අයින්කරනකම් ඉන්න ඕන.උණු උණුවෙ ඒ අයින් කෑලි කනකොට පුදුම රහක් තිබ්බෙ.තාමත් කටට රහ දැනෙනව වගේ.

ඔන්න ඔය වගේ දවස් දෙක තුනක්ම ආච්චිගෙ වැඩේ කැවිලි හදපු එක.මුං කැවුම්,අලුවා,කොකිස්,හැලප,සව් දොදොල්,කිරි ටොපි වගේ කැවිලි හතරක් පහක්වත් හැදුවෙ නැත්නම් ආච්චිගෙ හිතට හරි නෑ.නින්ද යන්නෙ නෑ.ආච්චිගෙ අවසාන කාලෙ වෙනකම් මේව කළා කොහොමහරි.හදපු ගොඩක් කෑම වටේට බෙදන එකයි එයාගෙ ලොකුම රාජකාරිය.එයාගෙ කැවිලි කන ඕන කෙනෙක් තව කෑල්ලක් කනවාමයි.ඒකෙන් එයා පුදුම සතුටක් ලැබුවේ.

මොකද නියම පැණි උණු කරල හදන ඒ කැවිලිවල තිබ්බ රස සීනි උණු කරල හදන කැවිලිවල තිබුනෙ නෑ.ඒක හරි අද්විතීය රහක්.කොච්චර හැදුවත් ආච්චිටත් පදම වැරදුනු වෙලාවල් තිබ්බ.පැණි උණුවෙන පදම අල්ලගන්න එක ලේසි නෑ.පොඩ්ඩ එහා මෙහා උණොත් ගල් වෙනව.හයි වෙලා කෑලි කපන්නවත් බැරුව යනව.දර ලිපේ ගින්දර ආං බාං කරගෙන මේවා කරන එකත් හරි අමාරු වැඩක්.
ඒත් රූබන් ආච්චි තමයි එයාගෙ ලොකුම සහායිකාව.එයා ඉන්නකම් අපේ ආච්චිට කිසිම බයක් නෑ.එයත් මේ සාස්තරේ ආච්චිගෙන්ම ඉගෙන ගෙන තිබුණා.
සමහර වෙලාවට බෝල ගැහිල්ල පැත්තක දාල මේව හදන හැටි බලං හිටපු වෙලාවලුත් තිබ්බා.

ඒත් වැඩිවෙලා ඉන්න බෑ අප්පා ලිප ළඟ.රත් වෙනවා.ආච්චි කොහොම ඉන්නවද මන්දා.කැවිලිවල රහ පිටිපස්සෙ හදන්න සෑහෙන මහන්සියක් ගන්න ඕන කියල මට තේරුනේ මාත් එහෙන් මෙහෙන් අහගෙන කැවිල්ලක් දෙකක් හදනකොට.අද ආච්චි අපි ගාව නෑ.මීට සිව්වසරකට විතර කලින් ආච්චි මියපරලොව ගියා.හැබැයි අර කලින් කිව්ව වගේ බඩු උස්සන් එන්න ගිහින් ,පිටි කොටාගෙන එන්න ගිහින් සමහර ඒවට ප්‍රායෝගිකව සම්බන්ධ වෙලාව ආච්චි අම්ම නිසා මං ඉගෙනගත්ත දේවල් බොහෝමයි.ඒව කොයිතරම් වටිනවද කියල තේරෙන්නෙ දැන්.මහා ලොකු අධ්‍යාපනයක් ලබල නොතිබ්බට ආච්චිගෙන් ඉගෙන ගන්න ගොඩක් දේවල් අපිට තිබ්බ.අපේකම,සිරිත් විරිත් ඇගයීම,චාරිත්‍ර වාරිත්‍ර,අනික් අයට බෙදාදීම වගෙ දේවල්.
ඉතින් මේවා දිහා ඉඳල හිටල හරි බලාගෙන ඉඳළම මටත් පොඩි අයිඩියා එකක් තියෙනව කැවිලි හදන එක ගැන.මේ සැරෙත් හැදුවා.මේව අපෙන් ගිලිහෙන දේවල්.ආච්චි අම්මෙ ගොඩක් පිං මේවගෙ අපෙන් නැතිවෙලා යන සංස්කෘතික වටිනාකම් අනියමින් හරි මගේ ඔළුවට දැම්මට.ඒක මට දැනුයි තේරෙන්නෙ.

" මේ ළමයො මේ කැවිලි ටික අර පල්ලෙහා ගෙදරට දීල එනවද හොඳ ලමයා වගේ.ගිහින් ඉක්මනට එන්න තව කැවිලි ටිකක් තියෙනව බෙදන්න." ඔන්න ආයෙත් ට්‍රාන්ස්පෝට් කෝස් එක.

" අනේ මේ මට බෑ ආච්චි මං දැන් සෙල්ලං කරන්න යන්න ඕන."
" උඹට කොයිවෙලෙත් බෝල ගැහිල්ල.මහ අමාරුවක්යැ.ඔය අඩි දෙක තුන ගිහින් ඉක්මනට මේක දීල එන්න එහෙනං.ඉතුරු ටික හවස හරි බෙදන්න."

- නිරා -
Nirmal Ranasinghe Bmd
16.04.2016